Theater, pizza en ambitie

Dierbare collega’s en studenten,

Afgelopen week was ik op bezoek bij onze zusterfaculteiten in Liverpool, Londen en Helsinki. In Liverpool mocht ik meevieren dat de faculteit 120 jaar bestaat, in Londen bezocht ik hun nieuwe en verbouwde onderwijs- en onderzoeksgebouwen, en in Helsinki wisselden we kennis over onderwijs uit. Wat ik altijd erg leuk vind aan dergelijke bezoeken, is dat ik met mijn collega decanen kan delen wat we zo mooi vinden aan onze functies, wat ons motiveert maar ook waar we wel eens mee worstelen of zelfs van wakker liggen. Iedereen gaf aan de grote afwisseling en veelzijdigheid van de baan zo leuk te vinden, dat je zoveel inspirerende mensen kan ontmoeten en beter mag leren kennen en dat je een positieve invloed kan hebben op hoe mensen zich op hun gemak voelen binnen de faculteit. En allemaal houden we ook van een beetje ‘ceremonie en theater’.

In Liverpool gaven ze een groot chic feest, dus hees ik mij in mijn galajurk, die ik voor het laatst had gedragen tijdens het D.S.K.-gala in 1999. Dat ik die nog paste was geloof ik de grootste overwinning! Van het ‘handen schudden, netwerken en geanimeerd conserveren’ kan ik genieten. Zeker als ik daardoor ook weer nieuwe kennis op doe, bijvoorbeeld hoe ze in Engeland fondsen verwerven voor hun nieuwbouw. Echt iets om nader te verkennen voor onze faculteit.

Minder chic maar zeker niet minder leuk, was de ‘pizza/levend Cluedo-avond’ die ik onlangs mocht bijwonen van de SIO-council van onze faculteit. Zo mooi hoe de SIO’s [specialisten in opleiding] nu over de departementen heen verbonden zijn, elkaar beter leren kennen, lol met elkaar maken (levend Cluedo in de kliniek is echt heel erg grappig namelijk …. ik zal hier maar niet delen welke erudiete collega de ‘dader’ was en al helemaal niet hoe en waar ‘de moord’ was gepleegd), elkaar steunen en een stem hebben om zaken aan te kaarten die beter kunnen.

Nieuwe motivatie deed ik ook op bij de afgelopen Vaarkamplezing. Als gastvrouw mocht ik de lezing openen. Dat vond ik een hele eer want Henk Vaarkamp is een inspirerende mentor voor mij geweest. Hij had het mooi gevonden te zien hoeveel mensen de lezing bijwoonden, nog mooier had hij het gevonden te zien hoe we met z’n allen vastberaden (kleine) stappen zetten om de veehouderij daadwerkelijk dierwaardiger te maken. “Morele ambitie”, noemt Rutger Bregman dit in zijn in het voorjaar verschenen boek. Met al het talent wat onze faculteit rijk is, denk ik dat we met onze morele ambitie richting dierwaardigheid echt transformatieve impact kunnen hebben.

Hoopvol was ik dan ook toen ik onlangs ‘minister mocht spelen’ (ja ja, theater hoort dus ook echt bij mijn functie) bij de afrondende onderwijssessie van de nieuwe cursus ‘sustainable animal production chains’ binnen de master differentiatie LHVV. De studenten werkten vanuit een bepaald perspectief (bijv. de zuivel/vleessector, burger belang, dierenactivisten, etc.) een visie uit over de toekomst van een meer dierwaardige dierlijke sector in Nederland. Tijdens de sessie gingen ze met elkaar in discussie om hun standpunt duidelijk te maken en mij, als ‘minister’ proberen te overtuigen maar ook te adviseren over deze complexe kwestie en tegelijkertijd proberen dichter bij elkaar te komen. Wat volgde was een enorm plezierige, motiverende 1,5 uur. Het was werkelijk zonde dat de ‘echte minister’ er niet was want met dergelijk studententalent (en uiteraard faciliterend docententalent van de cursus begeleider) kan je niet anders dan hoopvol zijn over de toekomst van de veehouderij in NL. De morele ambitie spatte ervan af!

Wat blijft het toch bijzonder om, in verbondenheid, al pratend, lachend, etend en dansend samen bij te dragen aan een nieuwe, betere wereld!

Warme groeten, Debbie