Nadine rijdt naast haar studie op de Dierenambulance

In de categorie ‘mensen waarvoor we ons petje afnemen’ stellen wij aan u voor: Nadine Sih, in Utrecht masterstudent Diergeneeskunde. In de vakanties is ze vrijwilliger bij de Dierenambulance in de Hoeksche Waard, waar ze is opgegroeid. Tijdens diensten is ze 24/7 paraat.

Afgelopen kerstvakantie draaide Nadine vier 24-uursdiensten. De ambulance staat dan bij haar ouderlijk huis voor de deur. De ambutelefoon ligt bij haar op tafel of naast haar bed: er is in de Hoeksche Waard geen centrale meldkamer. “Rond de kerst en oud en nieuw ben ik per dienst twee tot drie keer gebeld”, zegt Nadine. “En dan nog een aantal keer door mensen van buiten het eiland. Die bellen omdat wij altijd bereikbaar zijn. Maar helaas mogen we met onze ambulance het eiland niet af.”

Nadine is in haar tussenjaar op de ambulance begonnen. Nu rijdt ze in de vakanties. “Je komt dieren tegen die je in een doorsnee praktijk niet ziet. Hoe vaak staat de gemiddelde dierenarts met een buizerd of een egel in zijn handen? Daarnaast is het contact met mensen ook vaak heel leuk. Je komt mensen met allerlei verschillende achtergronden tegen, maar ze hebben praktisch altijd één ding gemeen: ze bellen omdat ze zich zorgen maken om een dier.”

Vaak gaat het bij meldingen om vogels. Van klein tot groot. Er was afgelopen vakantie onder meer een melding van een zieke zwaan. Zo’n dier vangen, is nog best een kunst. “Maar Nadine kent dan geen angst”, zegt haar vriendin, die soms invalt als bijrijder op de ambulance. “Door haar studie weet Nadine goed hoe ze de zieke dieren moet hanteren.”

Een bijzonder geval was een zoekgeraakte hond. “Hij was wel gechipt, maar niet geregistreerd”, zegt Nadine. “In zo’n geval zetten we een foto in de lokale Facebookgroepen en hopen we maar dat het nieuws zich verspreidt.” Onderweg naar het asiel belde de eigenaar al op. “Toen ze elkaar weer zagen was er geen twijfel mogelijk of het echt de eigenaar was. De hond en het baasje waren allebei dolgelukkig.”

Grote wattenstaaf

Soms is een reddingsoperatie niet gemakkelijk. “Ik ben een keer ’s avonds gebeld voor een vogel die vast zat tussen een schutting en een schuur. De uitdaging was allereerst om het dier überhaupt te pakken te krijgen. We zijn zeker een uur bezig geweest. Uiteindelijk lag de melder op de schuur, met een 4 meter lange stok met een handdoek om het uiteinde gewonden, zodat het een soort grote wattenstaaf werd. Hij probeerde het vogeltje langzaam richting uitgang te vegen. Mijn collega stond aan de ene kant van de spleet met een zaklamp te roepen waar het beestje precies zat, en ik aan de andere kant om hem op te vangen als hij er eenmaal uit was. De melder had ons gebeld omdat hij het zelf al de hele dag geprobeerd had en zijn zoontje van 4 verdrietig naar bed was gegaan. We hebben na afloop een foto gemaakt zodat papa kon laten zien dat het gelukt was.”

Ook al was de vogel niet zichtbaar gewond, toch ging ‘ie mee naar de opvang. “We wisten niet hoe lang het diertje er al zat. Het laatste wat je wil is dat zo’n beestje puur op adrenaline wegvliegt om drie tuinen verder alsnog neer te storten.”

In de grill

“We zijn ook een keer gebeld door iemand die een haas had aangereden, die in de grill was blijven steken. Omdat we toch langs de destructie zouden gaan besloten we de haas mee te nemen. Een dode haas in je kliko is ook zo wat. Eenmaal aangekomen stond de auto al met de neus naar de straat en was het huis donker. Bij aanbellen kregen we een verbaasd “daar staat-ie toch?”. Was het de bedoeling dat wij als opruimdienst zelf maar die haas uit de grill moesten peuteren. Dat vonden we dusdanig respectloos dat we meneer hebben doorverwezen naar de garage.”

Gelukkig kan het ook anders. In een buurt liep al een aantal weken een kat rond. De bewoners voerden hem allemaal bij, maar kwamen er uiteindelijk achter dat hij van niemand was. Toen werd om 21.00 uur de ambulance gebeld. Nadine: “We hebben een vangkooi neergezet en werden een uur later gebeld “hij zit erin hoor!”. De kat had een chip en bleek geregistreerd met als woonplaats Papendrecht. Hemelsbreed zo’n twintig kilometer verderop, aan de andere kant van de Oude Maas. Waarschijnlijk is hij met een auto meegelift. Er stond een werkend telefoonnummer geregistreerd. Toen kon ik om 11 uur ’s avonds de verbijsterde eigenaar bellen, die hem al twee maanden kwijt was en het eigenlijk had opgegeven. Daar doe je het voor.”

Geschreven door Maarten Post