Saifs verhaal

Saif (25) is masterstudent Artificial Intelligence aan de Universiteit Utrecht. Naast zijn studie organiseert hij storytelling evenementen in Utrecht. Met zijn vrienden heeft hij het weleens over falen, maar het blijft een ingewikkeld onderwerp.

Wat is voor jou de definitie van falen?

“Voor mij is het het niet behalen van een bepaald idee dat ik zelf heb. En dat kan iets zijn wat ik zelf in mijn hoofd heb of een soort opdracht of idee dat min of meer op mij is geforceerd door de buitenwereld.”

Dus een deel van de definitie van falen ligt bij de wereld om je heen, bij de maatschappij?

“Ook, maar ook de druk die ik op mezelf leg. Maar dat is dan misschien ook juist deels weer door de maatschappij haha.”

In je filmpje geef je al aan dat je het er goed met je vrienden over kan hebben. 

“Ja sowieso. Ik kan dat soort dingen ook niet zo goed bij mezelf houden dus ik vind het dan gewoon heel fijn om met mijn vrienden te bespreken. Dat geeft een veilig gevoel. Ook om bijvoorbeeld advies en perspectieven van anderen te krijgen. Op die manier probeer ik met falen om te gaan.”

En dat is eng. Of dat hoort eigenlijk niet.

Heb je dan bijvoorbeeld ook vrienden die het wel lastig vinden om aan te geven?

“Ja, dan duurt het ook wel even voor je het uit ze krijgt, want je merkt het natuurlijk wel als er iets met je vrienden is. De reden dat ze het lastig vinden, is denk ik het toegeven van falen. En dat is eng. Of dat hoort eigenlijk niet, dat was niet de bedoeling.”

Dus het zou fijn zijn als we falen wat meer normaliseren?

“Het stigma moet er vanaf. Dat kan denk ik alleen maar door er veel over te praten en het vaker te belichten. Het Faal Festival helpt sowieso, want het maakt het bespreekbaar voor mensen. De bezoekers nemen het vervolgens mee naar huis en hebben daar weer gesprekken met hun vrienden en familie. Ik hoop dat het op de lange termijn iets doet.”

Wat is voor jou een belangrijke ervaring met falen geweest? Wat is jouw faalverhaal?

“Vlak voor ik naar Lissabon ging, kwam ik bij de psycholoog. Daar werd al snel besproken dat ik al een tijdje last had van die depressie. Dat nam ik dus mee op exchange en dat overschaduwde deels de eerste paar maanden die ik daar beleefde. Dat vond ik erg moeilijk, omdat de hele situatie voelde als falen. 

Alles in mijn omgeving ging super goed, ik had niks om over te klagen, maar nog steeds kon ik niet volop genieten en dat merkte ik eigenlijk de hele tijd. Het voelde ook als falen omdat het niet klopte met het plaatje van op exchange gaan, omdat dat eigenlijk een grote, leuke ervaring zou moeten zijn.”

En kon je met mensen daar over het gevoel van falen praten?

“Op de een of andere manier vond ik dat heel ingewikkeld. Ik had het er met veel vrienden thuis over, ik belde met veel van hen. Maar bij de vrienden die ik daar had, duurde het wel even voor ik het vertelde. Uiteindelijk was het echt een opluchting. Erover praten hielp mij.”